Bu sabah aklımda bu cümle ile uyandım. Gerçi uyuyorum ama buna uyumak denilirse. Yorgunluktan, çaresizlikten gözlerim kapanıyor ama zihnin günün kalıntıları ile dolu. Söküp atamıyor. Hayatım boyunca karmaşadan nefret ettim ama yaşam bana karmaşık oyunlar sunmaktan çekinmedi. Hele bu sonuncusu diğerlerini mumla aratır oldu. Tez yazarken bile bu kadar zorlanmadım. Saçlarımdaki ilk beyazları da ben bu süreçte gördüm. Ama ışık sonunda ulaştı. Earendil’in ışığı…Tekrardan ayağa kalktım. Bu günler de bitecekti. Ve sonrasında ben bu günleri hatırlayacaktım. Ama nasıl hatırlayacağım bilemiyorum: Gülerek mi Ağlayarak mı?
Beni bu zor zamanlarımda ayakta tutan en önemli gücün dostlarım olduğunu bir kez daha gördüm. Bir sos reklamında arkadaşların bizim seçtiğimiz kardeşlerimiz olduğunu söylüyor ya bu benim için çok doğru bir laf. Bu bakımdan kendimi çok şanslı görüyorum. Ne zaman başım derde girse ya da ne zaman mutluluk sarhoşu olsam bir yerlerde bunları benimle paylaşabilen dostlarımın olduğunu bilmek büyük bir talihin göstergesi değil midir. Gerçi milli piyango’dan ikramiye kazanmakta güzel olur doğrusu şu zor günlerde ama ben zaten sahip olduğum dostlar ile hayatın büyük ikramiyelerinden birini kazanmış durumdayım.
Neyse efendim dostluk angelic’e göre en iyi nerede anlatılmıştır tabiki sos reklamında değil, abartmayalım, baş ucu kitabım Yüzüklerin Efendisi’nde ve tabiki de serinin ilk ve benim için en özel kitabı olan Yüzük Kardeşliği’nde. Dostluk… Samwise Gamgee gibi dostunu yeri geldiğinde sırtında taşımak, Pegerin Took gibi en umutsuz anlarda onlar için ümidin tükenmediğini düşünmek, Legolas Greenleaf ve Gimli gibi farklılıklarımıza rağmen bilindik ve bilinmedik düşmanlara karşı mücadele edebilmektedir. Örnekleri çoğaltmak mümkün ama benim ilk etapta aklıma gelenler bunlar oldu.
Bir yazıyı daha bilgisayara bakmaktan sulanmış gözlerimle sonlandırırken Earendil’in ışığını var eden tüm dostlarıma teşekkürlerimi sunuyorum. İyi ki varsınız.
angelicshayalidostlarmekani 