Hayat ne tuhaf. Sevinci de hüznü de birbirine harmanlayıveriyor bir anda. Dün akşam Bursaspor’un şampiyonluğuna deli gibi sevinen ben, bu akşam Ronnie James Dio’nun ölüm haberiyle ufak çaplı bir sarsıntı geçirdim.
Kaderin bir oyunu mudur bilemiyorum ama onunla tanıştığımda da aylardan Mayıs’dı. Hafif bir esinti vardı Ankara sokaklarında ilk gençlik çağının uçarılığı ise üzerimde. Ve o ses,o melodi, o gitar tınıları. Sert ama bir o kadar melodik. O gün bu gündür “Holy Diver “Dio bir daha hayatımdan çıkmadı. Bazen en yalnız anların can yoldaşı bazen ise en kalabalık anların ilham perisi oldu.
Haberi aldığımda ise aklıma ilk O geldi. Hani sormuştu ya ” Dio ölürse?” diye. Şimdi ne haldedir,ne yapıyordur aklımdan bu soruları bir türlü kovamıyorum. Umarım iyidir, umarım ağırbaşlılıkla kabul etmiştir. Ne de olsa hepimiz bir gün dünyadan göç etmeyecek miyiz?
Ama Uncle Dio biraz erken olmadı mı? Daha anlatacak öykülerin yok muydu senin? Sorarım sana yabancılarla konuşmamayı artık bize kim tembihleyecek ?
Ve artık diyebileceğim sadece şu: Gökkuşağının karanlığında iyi uykular …
angelicshayalidostlarmekani 